W wypadku takiego poety zawsze chcemy jak najwięcej wiedzieć o jego życiu, zwłaszcza że w biografiach wszystkich poètes maudits wydarzenia legendarne i autentyczne mieszają się ze sobą i przenikają. Tak samo jest również z Wojaczkiem. 37 lat po jego śmierci wciąż niełatwo ustalić podstawowe fakty, nawet takie jak na przykład ilość i rodzaj prób samobójczych, pobytów w więzieniu, związków z kobietami, słynnych awantur, samookaleczeń i spektakularnych pijaństw, a nawet kierunków wyjazdów. Bez wątpienia silny wpływ mają na to liczne teatralizacje życia, jakie inscenizował autor Sezonu. Stąd też nie istnieje żadna obiektywna prawda o Rafale Wojaczku, ale wyłącznie suma rozmaitych prawd, pamięci i wyobrażeń. Dla jednych był on istotą anielską, dla drugich - brutalem, dla trzecich - empatykiem, dla innych - człowiekiem wyzbytym uczuć. Jedni widzieli w nim galernika poezji, drudzy - wiecznie zawianego "niebieskiego ptaka", kolejni - impulsywnego nadwrażliwca, jeszcze inni - otępiałego psychopatę. Ta wielopostaciowość poety uderza z niewiarygodną siłą. Spotykając we wspomnieniach tak różnych "Wojaczków", trudno nie postawić pytania, w jakim stopniu sam poeta zapracował na swoją kameleonowatość, a w jakim stał się jej ofiarą. A jeszcze trudniej nie zadawać sobie pytania, jaki był naprawdę. Ale tej odpowiedzi nigdy nie poznamy. Możemy co najwyżej w jakimś stopniu się do niej zbliżyć.

Wojaczek wielokrotny. Relacje, wspomnienia, świadectwa to książka, która wychodzi naprzeciw ciekawości tych, których intryguje ten modelowy polski poeta "przeklęty" i jego niespokojne, tragicznie przerwane życie. Zawiera ona 85 relacji i świadectw na temat wszystkich etapów życia poety. Jest to książka szczególna, ponieważ można ją zarazem czytać, słuchać i oglądać. Oprócz ok. sześciuset stron wspomnień, zawiera także płytę DVD z nagraniami 47 osób (ponad 11 godzin), co powoduje, że spełnia też rolę e-booka. Jej wersja "papierowa" została skomponowana w układzie chronologicznym, płyta DVD - tematycznym, zogniskowanym wokół następujących 30 haseł wywoławczych, takich jak na przykład Alkohol, Autoagresja, Choroba, Incydenty, Śmierć, Uczucia, czy Więzienie. Pozwala to traktować książkę jak videoleksykon, którego czytelnik (a zarazem widz), zapoznaje się w dowolnej kolejności z tymi wątkami i problemami, które go akurat intrygują lub są mu bliskie.

[Wstęp - fragment]

Istnieją pisarze, którzy wchodząc do literatury odciskają na niej trwałe piętno swych indywidualności, wpisując się do encyklopedii i słowników. Obok nich, opłotkami literatury, przemykają twórcy, których utwory znane są jedynie specjalistom i koneserom, ich nazwiska zaś z rzadka trafiają na karty szkolnych podręczników. Jednym z nich jest Stanisław Kowalczyk, zapomniany poeta wojennego pokolenia. Jego nazwiska nie odnajdziemy ani w wykazach strat osobowych kultury polskiej, ani nawet w Bibliografii zwartych druków konspiracyjnych wydanych pod okupacją hitlerowską w latach 1939 - 1945. Uważny czytelnik mógł jednak od czasu do czasu napotkać jego wiersze oraz wzmianki o nim w prasie literackiej oraz w książkach przyjaciół. Jego postać przywoływana była kilkakrotnie przez Jarosława Iwaszkiewicza, który pisał o nim wspomnienia, z myślą o nim konstruował niezapomniane postacie literackie swojej prozy, wkładając im w usta jego ulubione powiedzenia, a wreszcie z nazwiska powoływał go na apel poległych w swej poezji: „Co mi tam sześć milionów! Oni / Zamordowali Staszka, Janka, Olka, / Oni zamordowali Andrzeja / I Marysię, / I Stasia Kowalczyka / i Stasia Lipskiego / I Stasia, i Stasia, i Stasia...”