|
|
|
|
/ / KSIĄŻKI
|
[ 1 ] [ 2 ] 3 [ 4 ]
|
|
Rozdarta kurtyna. Rozważania nie tylko o teatrze.
Tom rozmów z Kazimierzem Braunem – jednym z najwybitniejszych współczesnych reżyserów teatralnych, od 1984 r. zamieszkałym i tworzącym w USA. Książka składa się z siedmiu części: I. „Poza marginesem”; II. „Między klasyką a nowatorstwem”; III. „Budowanie teatru”; IV. „Sztuka demontażu”; V. „Dżuma w mieście”; VI. „Drugi brzeg”; VII. „To był tylko teatr”.
|
|

Rozmowy z Braunem odsłaniają kolejne etapy jego życia i pracy artystycznej w komunistycznej Polsce: dramatyczne losy ziemiańskiej rodziny po wojnie i w latach stalinowskich, okres artystycznej inicjacji, widzianej na tle gier środowiskowych i przemian politycznych, historię budowania dwóch kolejnych zespołów teatralnych (okres dyrekcji w Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie i Teatru Współczesnego we Wrocławiu), mechanizmy świadomego niszczenia przez władze partyjne teatru polskiego w okresie stanu wojennego, wyrzucenie z pracy i rozbicie zespołu przez administrację stanu wojennego po głośnej inscenizacji „Dżumy” A. Camusa (aktualizującej atmosferę wojskowego zamachu w Polsce), okres pracy w USA (analiza sytuacji emigranta i teatru amerykańskiego), rozważania o „filozofii” teatru.
|
|
|
|
Ostatnia wileńska plejada. Szkice o poezji kręgu Żagarów
Monografia
wileńskiej grupy poetyckiej Żagary, opublikowana w 1991 roku w
wydawnictwie PEN w Warszawie, stanowiąca skróconą o połowę
wersję 970-stronicowej rozprawy doktorskiej, obronionej w 1982 roku.
Podpisana do druku w Wydawnictwie Literackim na publikację czekała aż
9 lat, co stało się możliwe dopiero po przyznaniu Cz. Miłoszowi,
który był jej centralną postacią, nagrody Nobla i zdjęciu z
niego zapisu cenzorskiego.
|
|

Książka przedstawia wszystkie etapy
rozwoju (od 1927 do 1945 roku) głównych indywidualności
tworzących plejadę, a także intelektualny wkład mniej znanych postaci
zespołu „Żagarów”: Henryka Dembińskiego, Stefana
Jędrychowskiego, Józefa Maślińskiego. Rozdział pierwszy, „Już
nic, to tylko stoi obłok nad Sekcją Twórczości Oryginalnej”
przedstawia atmosferę kulturalną i polityczną międzywojennego Wilna;
drugi, pt. „Strategia Żagarów” przynosi
interpretację społeczno-artystycznego programu tej grupy; kolejne
przynoszą analizy twórczości najwybitniejszych poetów
tej formacji poetyckiej: „Ostatni bard Wielkiego Księstwa”
- Teodora Bujnickiego; „Profecja i kronika” - Aleksandra
Rymkiewicza; „Największy poeta miasta Lidy” - Jerzego
Putramenta; „Muzyka zodiaków, zjawisk i cyfr” -
Jerzego Zagórskiego; „Ład dojrzały do katastrofy czy
katastrofa dojrzała do ładu” - Czesława Miłosza (ten ogromny
rozdział składa się z trzech części: „Czarny Ariel poezji
społecznej”, „Apokalipsa według Czesława Miłosza”,
„Poezja w dzień końca świata”). Książka ta jest
najszerszym i najpełniejszym analitycznie opisem poezji
katastrofistów wileńskich.
|
|
|
|
Uwięziony w śmierci. O twórczości Tadeusza Gajcego
Monografia twórczości najwybitniejszego - obok K.K. Baczyńskiego i T. Borowskiego - pisarza polskiego okresu wojny i okupacji. Ta szczupła książka (ok. 200 stron) jest skróconą drastycznie wersją rozprawy habilitacyjnej (ok. 450 stron). Stanowi pierwszą próbę całościowego opisu życia i twórczości tego legendarnego, poległego w czasie powstania warszawskiego, przedstawiciela pokolenia Kolumbów.
|
|

Rozdział pierwszy, „Los w płomieniu”, rekonstruuje biografię pisarza, wnosząc zupełnie nowe elementy do okoliczności jego śmierci; drugi, pt. „Cień Konfederacji”, przynosi rozważania na temat programu i działalności ultraprawicowej organizacji podziemnej Konfederacja Narodu, której członkiem był poeta; trzeci, „Język niedojrzałości”, stanowi analizę jego juweniliów, „Wiersze niewymierne” z kolei interpretację cyklu rozproszonych i wydobytych z rękopisów wierszy pisarza. Partię centralną książki stanowią dwa obszerne rozdziały: „Egzorcyzmowanie świata” oraz „Uwięziony w śmierci”, poświęcone najważniejszym zbiorom poetyckim Gajcego – „Widmom” i „Gromowi powszedniemu”. Tom dopełniają rozdziały przynoszące analizę utworów dramatycznych: „Misterium o nadziej i zagładzie” oraz „Imiona lęku”.
|
|
|
|
Historia nie byle jaka o dziejach dzielnego Chluptaka
Wierszowany utwór dla dzieci i młodzieży, opubl. w 1991 r. wydawnictwie „Aneks” (Londyn). Stanowi on próbę przetransponowania na grunt literatury dziecięcej tradycji poematu heroikomicznego (Puszkin, Krasicki, Brzechwa). Fabularny schemat utworu nawiązuje do popularnych w baśniach wątków o niepozornym, lecz dzielnym wybawicielu królestwa, który w nagrodę za zwycięstwo nad wrogami otrzymuje rękę królewny. Bajka, realizując klasyczny dla swojego gatunku model fabularny, uzupełnia go o plan aktualizujący (totalitarne porządki królestwa, zatracanie poczucia realizmu przez władze, kult słowa itp.).
|
|

Głównym przesłaniem utworu jest apel o tolerancję i respekt dla odmienności (bohater jest stworem ni to ludzkim, ni zwierzęcym). Całość została zrealizowana w konwencji przygodowo-humorystycznej, zarówno na płaszczyźnie opisu, akcji, jak i samego języka, momentami wkraczającego w konwencję pastiszu i parodii. Ze względu na uruchomione w tym utworze gry intertekstualne, literaturoznawcy określają „Historię...” jako „bajkę dla dzieci z wyższym wykształceniem” (K. Ożóg, R. Waksmund).
|
|
|
[ 1 ] [ 2 ] 3 [ 4 ]
|
|
|